Η απραξία των καιρών
Μας έφερε στην εξορία
Έξι βήματα μακριά από το τέλος.
Ξέχασα πώς είναι να έχεις συναίσθημα
Πώς να διεκδικείς
Γέμισε ο αέρας που αναπνέω
Ασχήμια
Και η ατμόσφαιρα
Μυρίζει μίσος και αίμα
Άνοιξη φέρε την ομορφιά σου
Έξι βήματα για να φτάσω
Στους κήπους που ξεκουράζονται οι θεοί
Κι εγώ ο θνητός
Ανάμεσά τους
Θα αισθανθώ πώς είναι να αποκτάς δυνάμεις
Που δε φτιάχτηκαν ποτέ για μένα