Μήνες τώρα
κυοφορώ ένα ποίημα.
Το βγάζω βόλτα
στην αγορά,
το αναμοχλεύω
στην κουζίνα.

Σαν τα παλιά χαλιά
το αερίζω στο μπαλκόνι,
αποτινάσσω τη σκόνη της σιωπής
και των βουβών βηματισμών
τ’ αποτυπώματα διαγράφω.

Στιγμές χαράς
το ντύνω γιορτινά.

Κάποτε πάλι με τη δική του
συντροφιά
μαζεύω λέξεις
στην ακροθαλασσιά.
Κι όταν η νύχτα
προχωρεί
στους στίχους του
μια φέτα από πανσέληνο
εισχωρεί.

Το ποίημα
κυματοθραύστης
της οργής
αγκαλιά
της θλίψης
λάμπα θυέλλης
στο σκοτάδι.