Από κάποια καλή της μοίρα
τάχθηκε να πασκίζει ασίγαστα η ψυχή
ν’ απομεριάζει τα φαινόμενα
για ν’ ανοίξει το δρόμο της και να περάσει
επειδή αγάπησε πιο πολύ την αρετή
από την ηδονή και την άλλη τρυφή
κι ενώ ροδίζει μέσα της η αυγή της ιδέας
αποδιώχνει τη χλομάδα της άσαρκης σκέψης
κι όλο τον κάματο
και σβήνει θαρρείς τα ίχνη του πόνου
καθώς αλαργεύει γύρω το απόφεγγο της λάμψης της.