Είν’ ένα χρέος που κελεύει την ψυχή
για την αρετή
για την ανάβασή της ως την πρώτη πηγή της ομορφιάς
το αγώνισμα τούτο της ψυχής·
όμως ενεδρεύει πάντα ο χρόνος
με τ’ απατηλά του πλάσματα, με τις αποχρώσεις του
με τα είδωλα της ομορφιάς και με τις επιθυμίες,
με τις γνώμες και τους πόθους
μ’ όλα τούτα που πλανεύουν την ψυχή
με την ελαφράδα τους
και σκεπάζουν τη θέα της ιδέας
με τα ωριόφαντα πλάσματά τους
και μας δουλώνουν
με μια μυθική απόχρωση ονείρου
γεμίζοντάς μας με έρωτες, επιθυμίες και φόβους
που μας κάνουν να ξεχνάμε
πως τίποτα δεν είναι τόσο πολυσήμαντο
όσο η ψυχή.