Η άμωμος νύχτα

Ένα σχήμα, κίτρινο άσπιλο φως,

των αστέρων συναγώι της λησμονιάς, ανέβαινε,

κατάργειε όλα τ’ άλλα –

δικαίως ή αδίκως –

κανείς δεν ήξερε, κανείς δε νοιάστηκε



Δέηση στη μέση του άδειου δρόμου

Κάθε εμπόδιο για καλό –

και αν πολλά,

καλύτερα

Ο ίδρως του πατημένου

Καλύτερα

σχοινοβασία

κι ένα τραγούδι ανυπόταχτο

οπού ανάμεσα στα δόντια μου το τυραννάω

τόσες ώρες