Φευ της βροτείας, ποι προβήσεται, φρενός;
τι τέρμα τόλμης και θράσους γενήσεται;
Ευριπίδης (Ιππόλυτος)

Ο αγέρας μού πήρε τα φτερά,
ο ήλιος τα `λιωσε
κι άκουσα το γλαυκό να κλαίει σιγανά

Χρόνια πριν πολλά κι αιώνες αρίφνητους, γενιές,
βρήκα έναν άγγελο•
πεταμένος σε μια γωνιά,
μου είπε:
τι τα θέλεις, αδερφέ•
πάντα εμείς θα τα πληρώνουμε
τα καμώματα της ελπίδας των άλλων•
πρέπει εμείς• αυτές τις αμαρτίες

Και ξεψύχησε•
και του `κλεισα τα μάτια•
τα φτερά του ασπάστηκα

Προχτές, άκουσα,
αναστήθηκε,
ζητάει σύνταξη αναπηρική
και κάτι ένσημα
ερήμου
βίου,
σεμνότητος, ταλαι-
πορείας,
ώρας νυχτερνής
και εμπορίας θυμάτων και σιγής

Χτες, τον είδα ξανά
περπατώντας• από μακριά,
μόλις μ’ είδε, άλλαξε
τροπάρι, πεζοδρόμιο και πορεία,
να μην διασταυρωθούμε
και ξυπνήσουνε
τ’ αποθαμένα