Ξέρω τον ήχο της βροχής
μελάνι του χρόνου η νύχτα
Και το σπίτι δεν ήταν πιο σίγουρο
Βαρύς πυκνός
ο μεγάλος βάλτος όπου ζούσαν
τα τριζόνια
Θα `πρεπε να σε είχα ανταλλάξει
όνειρό μου
με εκείνη τη ζωή κι όχι άλλη
Γιατί το σπίτι ήταν σκοτεινό
'Αγριο μέλι, μαύρα μούρα, μητέρα
με το σχήμα της προσδοκίας
Η ίδια πάντα στροφή να βαθαίνει
το σύδενδρο
η ίδια πάντα στιγμή
κι ένας υγρός ποταμός
να κοιμάται στα πόδια σου
Η λάμπα σβήνει
όπως άλλοτε όπως άλλοτε
όπως παλιά που η σιωπή
έπαιζε με τη μέλισσα του κήπου
όπως άλλοτε όπως άλλοτε
όπως παλιά