Στον οργασμό του σώματος και της γης
και των θαυμάτων υποκλίνομαι

στα φεγγαρόφωτα του νου

στο βαθύτατο ξάφνιασμα
του εντός και του εκτός εαυτού
καθώς καλείται και γρηγορεί
να ξεχάσει όσα γνωρίζει
και να ξαναθυμηθεί αυτά που δεν ξέρει.

Στις πολύχρωμες συνευρέσεις υποκλίνομαι
και στις ευφρόσυνες ιαχές

στο λευκό μπαλέτο των αγγέλων
που ψάλλει "Αι γενεαί πάσαι"
αναδύοντας ήχους απόκοσμους
κι αλληλουχίες ρυθμικές
συνοδεία εικόνων μιας άλλης μέρας
και νύχτας

στους δρομείς
τους γυμνασμένους σε πτώσεις συνεχείς
κι όχι στο πέταγμα
γνωρίζοντας καλά
πολύ καλά
πως ακόμα και στον άλλο κόσμο
αυτό που αγαπούν πάλι θα τους λείπει


και βεβαίως
σε σένα υποκλίνομαι
που κολυμπάς στις απέραντες θάλασσες
για μια στάλα νερό
με το χαιρετισμό σου στα όρια της ανάφλεξης
τον καμωμένο αργά και περήφανα
όπως ταιριάζει σε μια πράξη ζωής ή θανάτου.