Έλάτε, ω τόνοι, εντός μου, ρυθμισμένοι
στη βαθιά της ορχήστρας αρμονία.
Ελάτε, απλοί, ζευγαρωτοί, δεμένοι
στο πάθος, στη λαχτάρα, στη μανία,

στη γλυκιά της ζωής μας τυραννία,
στα φτερά της γαλήνης απλωμένοι –
και λεύτεροι, λυμένοι, λυγισμένοι,
πλάστε τη δακρυσμένη συμφωνία.

Στην τρικυμιά σας μέσα, ολαρμενίζει
με την ψυχή ανοιχτή – λευκό πανάκι,
ο ανθρώπινος καημός που σας φλογίζει.

Κι αν τώρ’ αμέτρητα στοιχιά και δράκοι
τον πόνο αντιφωνούν όλου του κόσμου
– α! πώς απολυτρώνεται ο δικός μου!