Κάθε τόπος έχει μια ομορφιά
Που από τον εαυτό της ωριμάζει
Τόσο πολύ που δεν αντέχει στην κρυφή πράξη
Της αιωνιότητας
Συνθλίβεται από τα ίδια της τα χέρια
Σε μια εποχή που `χει ένα όραμα γλαυκό
Κι όταν κατά το βράδυ οι εραστές
Μπαίνουν σ’ ένα λουτρό από ζεστά δάκρυα
Έχουν κιόλας προδώσει και σπίτι και πατρίδα

Από τη μία εγκατάλειψη στην άλλη

Πετιούνται τα άνθη του έρωτα σαπίζουν
Η πόλη μέσα σε μια δυσοσμία υπομένει το θάνατό της
Που από τη θάλασσα ορμάει
Νερά δέντρα άνεμος βαρδάρης κλαδιά φύλλα
Θεία περίθαλψη λιγοστή μπροστά στο ακάθεκτο
Τυφλός χρησμός χτυπάει αμείλικτα την ομορφιά
Οι εραστές νίπτουν τας χείρας και πηγαίνουν
Στις δικές τους πράξεις να επιδοθούν
Μα η πόλη πάντα τους ακολουθεί και τους σπαράζει