Στις χάρτινες πόλεις που καιγόμασταν
Με ρώτησες (κάπως συνεσταλμένα) αν σε ήθελα.
Ακολούθησαν διάλογοι χαρτοπαικτών χωρίς σιγαστήρα
Πιστεύοντας πως με μία ντάμα καρό θα σώζαμε την παρτίδα.
Αγνοώντας την συρμάτινη Άνοιξη που στο λαιμό κρεμάσαμε
Εκπέμπαμε την άγρια ομορφιά των αχνών ηλιαχτίδων.
Καθώς το άρωμα ξεθύμανε αργότερα στην κλεψύδρα του χρόνου
Δραπετεύσαμε απ’ της σιωπής τα τρύπια δίχτυα
Στην ανοιχτόχρωμη πηγαίνοντας συναυλία των υπόπτων.

Λιθόστρωτο και λιθοξόοι τώρα πια
Πνιγμένα υλικά του τίποτα στη σκόνη.