Η Μαλάμω με σύστηνε στη δεκαεφτάχρονη κόρη της
-Είναι η Βέρα … η παλιά μου συμμαθήτρια …
μετά τον αγώνα τράβηξε η κάθε μια μόνη της
ναι δακρύζω όταν τα θυμάμαι τι περιμένεις …
από τότε από το Παγκύπριο το Θηλέων Φανερωμένης
σαν να `χει περάσει ένας αιώνας …
δοκιμάζαμε δειλά τους πρώτους στίχους
ήμασταν μαζί στην ΕΟΚΑ
γράφαμε συνθήματα στους τοίχους
η εφηβική μας καρδιά ερωτευόταν
κάθε τι τ’ άπιαστο
κάθε τι το ηρωικά
μακριά από μικροψυχίες
η μικρή μας καρδιά μαχόταν
ενάντια στ’ άδικο σ’ ένα αδιάλειπτο συναγερμό
οργανώναμε τις μαθητικές απεργίες
ήμασταν η ψυχή των διαδηλώσεων εμείς οι δυο
τέτοια ορμή και τέτοια τόλμη ποτές δεν είδες
το ψευδώνυμό της ήταν Σπουργίτης
κι εγώ ήμουν ο Αυγερινός
εμείς δεν ξέραμε από ειρήνη
κι άνεση στο σπίτι
τέτοια δε νιώσαμε στη δίνη των καιρών
με αψηφισιά παλεύαμε την όποια λήθη
η Ελλάδα ήταν ο οδηγός μας
Ελευθερία ή Θάνατος ήταν ο δρόμος ο δικός μας
δεν είν» αλήθεια Βέρα;

-Ναι την κάθε μέρα
τίποτα δε γέμιζε της ψυχής μας το κενό
γυρεύαμε θυμάμαι απεγνωσμένα
σε κείνο το ξέφρενο παρόν
τον κεντρικό πυρήνα της ζωής μας
πόσο θερμά το νιώθω πάντα αυτό
μες την καρδιά μου
ιδίως αυτό

Κι έπειτα κάθε δειλινό
παίρναμε το δρόμο της η κάθε μια
κι αναβάλλαμε ν’ αυτοκτονήσουμε
μια άλλη φορά

Κι ερχόταν πάλι το επικίνδυνο αύριο
και παραμυθεύαμε τη δακρυσμένη μας καρδιά
με του αγώνα το σκοπό τον άγιο

Το μικρό κοσμάκη τον κοιτούσαμε αφ’ υψηλού
δεν ξέραμε `μείς από συμβιβασμούς
κι αναρωτιόμασταν πώς ήταν δυνατό
εμείς με τα τόσα ιδανικά
να βρεθούμε σ’ έναν κόσμο συμφεροντολογικό
με όνειρα φτηνά …

Πόση οδύνη ένιωσα και πόσο πόνο
όταν είδα να συνθηκολογώ
σ’ ανύποπτο χρόνο
με τον ίδιο τρόπο κι εγώ …

Κι όμως η ζωή μας εκείνο τον καιρό
θα `δίνε τόσο εξαίσιο τόσο πρωτόγνωρο υλικό
σ’ ένα μυθιστοριογράφο

Κι εκπλήσσομαι τώρα που μπορώ
και κάθομαι και γράφω
για τη ζωή μας τότε
την τόσο περίπλοκη
και τόσο υπερρεαλιστικά μεθυστική
κι απίθανη