Βίδωνε τις τελευταίες βίδες

λίγο πριν την ανακατάληψη του ουρανού

θα τον κατέβαζε με μαλακές κινήσεις

κανείς να μην καταλάβει τίποτα

θα του έβγαζε τη μασκα

και θα γυάλιζε τα άστρα

θα έπρεπε να είναι νύχτα

θα φτερούγιζαν τα πουλιά στο ταβάνι

και ο κόσμος θα ξύπναγε

θα τον έψαχναν

θα

δοκίμασε το βάδισμα

κρέμασε τη μεταλλική του στολή στο άστρο

και φίλησε τον ήλιο

-είπε, είπαν,

πολύ ζεστά τα χείλη σου αγαπημένη

Και ήταν κόκκινος σαν μήλο

είχε καταπιεί τον ήλιο