Αυτά τα ερείπια τα καμένα φτερά
Αυτόν τον μισόν άνθρωπο άφησε ο σεισμός σου ψυχή μου
Η πυρκαγιά σου αναμμένη από χιλιάδες μοναχικά άστρα

Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι το ποίημα η ζωή σου
Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι
Η σκονισμένη κλειστή κάμαρα
Τα χαλασμένα σου χρόνια
Αν τώρα τούτη η πέτρα είναι
Το σώμα όπου είδες να πέφτουν
Ένα ένα όλα τα φύλλα η άλλη σου γύμνια
Τότε ξέρεις πως ό,τι έδωσες σε σένα δόθηκε
Ό,τι χάθηκε μέσα σου χάθηκε
Ό,τι είναι να φύγει από σένα θα φύγει
Τότε ξέρεις την περιπέτεια του αίματος
Το δυσοίωνο μέτρημα των σφυγμών
Το μάτι σου που μεγαλώνει να χωρέσει τον κόσμο
Ο κόσμος μίκρυνε χάθηκε

Όχι μόνον εσύ μίκρυνες
Μόνον εσύ αδυνάτισες
Μόνον εσύ χάθηκες
Και δεν μπορείς να σηκώσεις τίποτα
Κι έγινε η καρδιά σου κουρέλι κόκκινο
Ανεμισμένο απ’ τα σκοτάδια
Κι έγινε πλάνη εξαίσια στη φωλιά των κοκάλων
Αθωότητα αποσπασμένη και πεταμένη
Στη σκληρή θάλασσα και στα σκληρά λιθάρια
Φωνή της θλίψης καλώντας για μεταμόρφωση
Καλώντας μ’ ένα χέρι μικρού παιδιού
Ν’ αποτραβήξουν από δω αυτό το μουντό φως
Να το πάρουν να το σηκώσουν
Για να μπορείς να ξεπεταχτείς
Ν’ αλλάζεις να δειχτείς