Σαν εκκωφαντική κλαγγή μετάλλων
που συγκρούονται

Σαν αισθήματα
ραντισμένα με θειάφι

Σαν ανάγκη που ξεφωνίζει
από έλλειψη

Σαν ικμάδα φωτός
που σκιάζεται από απαγόρευση

Σαν διάσταση βάθους
που συμπιέζεται

Σαν αμόνι καυτό
που δέχεται κρύο νερό

Σαν σπίτι χωρίς παράθυρα
μες στο καταχείμωνο

Σαν προσάναμμα ζωής
που δεν ανάβει

Σαν ήλιος
που έδυσε στην ανατολή του

Σαν γυμνή πορεία
μες στο ξεροβόρι

Σαν πλήγμα
στο μυχό του υπάρχω

η προδοσία της υπόσχεσής σου

* * * * * * * *

Εκτροχιασμένα διαστημόπλοια μνήμης
έψαχναν τα ίχνη του λαμπερού σου χαμόγελου