Έρχονται απρόσκλητα στο τραπέζι μου.
με ύφος αναιδές και προκλητικό
κάθονται στις άδειες καρέκλες.
αδιάφορα τσιμπολογούν,
ούτε που με κοιτούν στα μάτια.
συχνά σπρώχνουν τους άλλους,
τους βγάζουν από τη θέση τους
με τη θρασύτητά τους
και από τον καφέ τους πίνουν.
με μάτια άδεια,
βρώμικα ρούχα ,
τα πόδια τους στη λάσπη
κυλισμένα έρχονται ξανά και ξανά ,
μου απασχολούν τη σκέψη
και μου ζητάν με προσποιητή ευγένεια
μαζί τους να χορέψω.
σαν περιστέρια με επισκέπτονται
κάθε πρωί οι ενοχές μου.