Μέσα σ’ ένα συνοθύλευμα από οστά και κοιλότητες,
υπάρχει κάποιος που πότε πότε αποκαλείται
"περιπλανώμενος ιερέας που μοιάζει με πανί στον άνεμο".
Με αυτό θέλει αναμφίβολα να πει ότι πανί στον άνεμο
σκίζεται εύκολα. Από παλιά χαιρόταν να συνθέτει στίχους.
αλλά μετά, έγινε ο σκοπός της ζωής του. Μερικές φορές,
απαυδισμένος, σκεφτόταν να σταματήσει. κι άλλοτε πάλι,
αλαζονικά, κολακευόταν να πιστεύει πως είναι ανώτερος
απ’ όλους. Έτσι δεν έβρισκε ποτέ γαλήνη, πότε με τη μιά
και πότε με την άλλη σκέψη. Κάποια εποχή, ευχόταν να
έχει κοσμική επιτυχία, αλλά η αγάπη της ποίησης τον εμπόδισε.
Κάποια εποχή, προσπάθησε να γνωρίσει τη διδασκαλία σοφών
διανοητών για να φωτίσει την άγνοιά του, αλλά η ποίηση δεν
του άφησε τέτοια ελπίδα. Και τελικά, αφού δεν έχει καμιά
άλλη τέχνη ή ταλέντο, ζει αλυσσοδεμένος μ’ αυτό το μοναδικό
του πάθος...


Μετάφραση : Κλαίρη Παπαπαύλου