Το μόνο φως ήταν ένα ισχνό φεγγάρι ακίνητο.
Έτσι καθώς χρύσωνε υποτονικά
την καμπύλη του κόσμου,
σχολαστικές λεπίδες έβρισκαν το δρόμο τους
ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή.

Κανείς δεν ρωτούσε για αγγέλους.
Μα ένα φωτεινό τόξο αιωρούνταν εκεί
όπου το φεγγάρι θα `πρεπε να είναι,
ψιθυρίζοντας ιστορίες
σε χρόνους ατελεύτητους,

φωτίζοντας την πορεία της ζωντανής μνήμης
μέσα από μεταφυσικούς κύκλους,
ξεσκεπάζοντας τον συνειδητό εαυτό
από στάχτες και σκόνη,
απλώνοντας φτερά μετέωρα στο χάος.