Η καρδιά φαντάζεται ότι το σώμα δεν πράττει.
Μουσκεύει τις ακτές των αισθήσεών σου
φτιάχνει με ψωμί λακκάκια,
ζυμωμένα με όλα τα «επιτέλους»,
μʼ όλες τις πτήσεις που το κορμί σου κατέχει.

Ελαφρύς, χωρίς κανένα συμπέρασμα
δοκιμάζω της γύμνιας μου το έναστρο πρωινό.

Καλοί καιροί!
Ριζώστε στον πόθο τούτο!
Κτίστε των χιλιάδων «ναι» τα σπίτια,
στεφανώστε με, με του αετού την πολύτιμη θέα.
Στην πιο ανεπαίσθητη στιγμή ακουμπήστε με,
να μεγαλώνω εκεί
για πάντα.