Λείπετε από τον κόσμο κι από αυτό το απόγευμα.
Ο πατέρας,
αντιγράφοντας φορτωτικές στο τραπέζι της κουζίνας.
Η μητέρα,
πλένοντας τα πιάτα και σωπαίνοντας.
Κι εσύ, με το περιοδικό σου καινουργιοαγορασμένο
στο χέρι,
υπογραμμίζοντας
λόγια και εικόνες και συμπεριφορές- όχι, δε μου το δανείζεις,
πρώτη εσύ θα το διαβάσεις, εντάξει.

Σκηνοθετώντας απογεύματα μαζί σας,
απορώ
πώς και συνήθισα την απουσία σας
Καθώς ένα ανοιγόκλεισμα ματιών
η σκέψη σας
μπόρεσε να χωρέσει σε μια πικρή εικόνα
που στοιχειώνει όμως σαν σκούρα κηλίδα
το απόγευμα .