Μόλις ο ήλιος στάθηκε
Πίσω απ’ τις κουρτίνες
Τα όνειρα –παιδιά με μαυρισμένα γόνατα–
Έτρεξαν να κρυφτούν.
Αδύνατον να τα φωνάξεις πίσω,
Αδύνατον να μάθεις κάτι απ’ αυτά.
Όλα εντάξει τώρα
Τίποτε δεν έχει συμβεί.
Μόνον η σιωπή
Μέσ’ από τους θορύβους της μέρας
Τονισμένη.
Κι όμως αυτή είχε
Μιαν αίσθηση θολή
Κάτι που ηδονικά σε μάκρος
Τραβούσε λέξεις και χειρονομίες
Μέχρι η λαχτάρα να καταλαγιάσει
Και νά βγει ουράνιο τόξο.