Κρύβομαι μέσα στις φλαμουριές,
να σε λατρεύω κρυφά στην σκιά
και να εκθέτω τις κόρες μου,
σε μια φευγαλέα στιγμή
για μια κηλίδα λάμψης σου.
Εκεί που η οχλαγωγία των πουλιών
σκεπάζει το κοίταγμα μου,
σαν λαθροκυνηγός να περιμένω ενεδρεύοντας
λίγη απ´ την δική σου καταπόρφυρη φορεσιά.
Σ’ αυτά τα παιχνίδια,
-της ακριβής τιμωρίας- στο δάσος
όταν βραδιάζει,
να ντύνω τη μοναξιά των βλεφαρίδων μου
με λίγο φτέρωμα της φωτεινότητας σου -να μην φοβάμαι.
Μέρες και νύχτες….
ώσπου στο τέλος,
όταν σε αντικρίσουν ολόκληρο τα μάτια μου,
να πνιγούν στην ουσία σου
και να ξαναγεννηθούν πάμφωτα στο πέταγμα σου