Αφήνω το βλέμμα μου
να ταξιδεύει ελεύθερο,
δεν περιμένω τίποτα να δώ
ούτε να νιώσω τίποτα γυρεύω.
Μένω τα βήματα της θάλασσας
για ώρες να μαντεύω
κι αυτή,
με την αλμύρα της να καίει
και ν'απλώνει
σ'ένα χορό που όσο κρατάει
με παγώνει.

Ακολουθώ μια σκέψη που λυτρωτικά
μοιάζει νηφάλια, στρωτή
δεν προσκυνά στην κάθε έξη μου
ούτε διστάζει να φανερωθεί.
Κι είναι σκοτάδι
κι αυτό το κύμα της
δε λέει να μείνει, να πιαστεί.
Δεν το φοβάμαι που ακούραστο γλιστράει,
Είναι η Ζωή.