Αγγίζω το χρόνο που φεύγει
μαζεύω διλήμματα.
Αφήνω τον κόσμο που ψάχνει
να βρει ερωτήματα
και προχωράω
και δε μιλάω
σ'ένα δρόμο που όλοι χτυπάνε
κι ένα μίσος γυμνό κουβαλάνε
και σε πληγώνουν
και σε ματώνουν
γιατί δεν ξέρουν αλλιώς να πληρώνουν
κι εσένα λάθος ξανά σε χρεώνουν,
κι επιβιώνουν.

Μαζεύω τη λύπη που βλέπω
να καίει τα μάτια μου.
Φορτίζω με θάρρος
τα ήδη καμένα κομμάτια μου
και προχωράω
και δε μιλάω
κι αυτοί την πίκρα που κρύβεις γελάνε
και με μια νίκη φτηνή σε κοιτάνε
και σε πληγώνουν
και σε ματώνουν.
Γιατί δεν ξέρουν αλλιώς να πληρώνουν
κι εσένα λάθος ξανά σε χρεώνουν,
κι επιβιώνουν.