Κάτι που κινείται σε μιαν άκρη,
κάτι χωρίς σχήμα
ή ήχο,

κάτι γνωστό μαζί και άγνωστο,
σαν ασαφής υπαινιγμός, σαν ένα παλιό τραγούδι
ή μια ακόμα παλαιότερη μνήμη.

Κρύβεσαι
μήπως και σε αναγνωρίσει.
Απόψε το φως ανοίγει διάπλατα τις πόρτες.

Η στιγμή μετατοπίζεται αναιρώντας τη ματαιότητα,
το σχήμα επιβεβαιώνεται ως ουσία,
προσφέρει την αφή του.

Διστάζεις.
Ό,τι θυμάσαι
δεν είναι αγάπη,

είναι περισσότερο
κάτι σαν απώλεια
που δεν έχει ανάγκη από αναμνήσεις.

Το φως βρίσκει τον καθρέφτη,
εισέρχεται με τον ρυθμό του πεπρωμένου,
αγκαλιάζει απατηλά,

καίει την πνοή του αέρα.
Τι άλλο μπορείς να κάνεις
παρά να το καλωσορίσεις;