Είναι μια λεπτή ισορροπία:
Να βλέπεις όλα τα χρώματα του σύμπαντος
να τα βλέπεις στο πέταλο ενός λουλουδιού.
Και το πέταλο να σου αρκεί.

Μα μόλις πάρεις τα μάτια σου από το πέταλο,
ν’ απαιτείς κι άλλα χρώματα,
κι άλλη ομορφιά

ν’ απαιτείς περισσότερα
ν’ απαιτείς με απληστία,
ν’ απαιτείς περισσότερα
ν’ απαιτείς ξεδιάντροπα.
Και με το θράσος ενός βλάσφημου,
όση ομορφιά δεν βρίσκεις, να τη φτιάχνεις –
για τους άλλους και για σένα.

Να δείχνεις στον ίδιο τον Δημιουργό
ποια χρώματα έπρεπε να βάλει.
Είναι μια λεπτή ισορροπία
αλλά ίσως είναι ο μόνος τρόπος
να είσαι ο Θεός.

Και το να είσαι ο Θεός
ίσως είναι ο μόνος τρόπος
να υπάρχεις.