Αύριο θα χιονίσει

Είχε τόσα χρόνια

Το χιόνι τα μάτια να βρεθούν κάποτε

Ακούω το χάλκινο χιόνι

Χιονίζει πολύ απ’ τις κλειστές χαραμάδες του γέλιου σου

Έναν κόσμο αποφλοιωμένον από κάθε μυαλό

Παρανοϊκή επέρχεται η μνήμη δίχως κανένα ζωικό παρελθόν

Από πράγματα που απουσίασαν στη σιωπή

Σκέφτομαι τη ζωή προτού σχηματιστεί σε ζωή

Από ξανά απουσία ζωής αποσυρμένης απ’ τη ζωή

Μιας νύχτας πολύ απόντων πραγμάτων

Ή μιας αινιγματικής βροχής απ’ το κενό

Ένα τόσο σαθρό

Όμως ο χρόνος βαθύς και απών

Ζαλισμένος σε γαλάζια σύννεφα

Από καπνό

Δε θυμάται ποτέ ξανασυνέβη πάλι αυτό

Αυτό το πούσι από καπνό και σαν τάφος

Χωρίς κανένα ύφος γκρι στους κροτάφους

Σ’ ένα παράθυρο που κάθομαι χωρίς να μιλώ


Γιατί έζησα χρόνια μέσα σε γκρι παράθυρα και στο μαύρο

Γιατί έζησα χρόνια καπνίζοντας μες στο μαύρο

Με την κάθε μου σκέψη διαλυμένη προτού σχηματιστεί σε σκέψη

Από κανέναν κοντά κι ένα στόμα γεμάτο σκουριά

Ώρα της νύχτας κακιά

Μόνο τα έρημα μάτια Αυτά έχω στα χέρια μου

Μα ήδη αυτό που συνέβη είναι πάρα πολύ

Δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή

Δε θυμάται τίποτα απ’ αυτή

Ίσως να μη συνέβη ποτέ

Ούτε στη μνήμη

Ταραγμένος αναπνέει ο χρόνος

Και τώρα δε συνηθίζω ούτε να σε ξεσκονίζω ζωή

Γυρνώ πότε πότε το μάτι μου μέσα σου

Ό,τι με κουράζει τώρα είναι από πολύ παλιά

Μια αμνησία πολύ απόντων πραγμάτων

Ο χρόνος σε μικρά θραύσματα από πύον και παρελθόν

Με μερικά απαίσια θαύματα

Επανερχόμενος και άσπρος

Ο χώρος σαν χρόνος

Και άσπρος που

Ακούω το χιόνι

Τη ζωή προτού συμβεί

Και σχηματιστεί σε ζωή