Επί κρανίου τόπον κάποτε ανεβαίνει ο εαυτός σου
Στήλη φωτός στη γεωμετρία της ερήμου
Αναμαλλιάρης φεύγει κατακόρυφα
Δεν έχει άλλη έξοδο υπό μάλης η αντιπαροχή

Μαζί με Βαρραβάδες αποπνέοντες
Με το σφαχτό κάτω απ´ το ρούχο
Με τον καιρό στην πλάτη
Και δυο μεσάνυχτα στα γόνατα
Ντυμένος εποχή αορίστου
Να φτύνεις αίμα και να γράφεις για φθινόπωρα Τον
μήνα Μάη
Πού ακούστηκε

Αφού τα ποιήματα μετά το ρετιρέ σιωπούν.