Έχω ένα μαντίλι με λευκή δαντέλα
προίκα μιας γιαγιάς με μικρά πόδια
μεγάλα μάτια
Όσο πιο πολύ συρρίκνωνε ο χρόνος το κορμί της
τόσο πιο πολύ μεγάλωνε το βλέμμα της
Γινότανε η ίριδα μια τεράστια σπηλιά
να χώσει μέσα όλα τα θηρία
που γεννούσανε τον τρόμο
για το δάσος δίχως δέντρα αειθαλή
Ώσπου κάποιο βράδυ
ένας αγέρας χτύπησε τη σκέψη
Ένας βαρύς χειμώνας ξεσηκώθηκε με κατακόκκινο το χιόνι
Και βγήκε έξω η γιαγιά
βάζοντας στα χείλη λίγο χιόνι για κραγιόν
Ήτανε τόσο πολύ το κρύο
Και τόσο λίγη η θέρμη από το άγνωστο
Συστολή του συναισθήματος
Διαστολή του πεπρωμένου
Ακαριαίο το τέλος
Από τότε
κάθε φορά που κοιτάω το μαντίλι της
άγραφο ακόμα
–αθώα δυστυχές–
ξέρω πως κάπου ένα περίεργο άστρο ταξιδεύει
κόκκινο όσο τα χείλη που δεν μάτωσαν ποτέ
σε έναν ωραίο πόλεμο ζωής