Κοιμήθηκαν τα λόγια
γλυκά σαν τα νανούρισε μια θύμηση μητέρα
που νοσταλγία όλο γεννά
κι όλα πεθαίνουν πάνω στην ωδίνη
Μου λες να μείνω με τα μάτια
Τα μάτια μου, μου λες είν’ δίχτυα
Περιμαζεύουν τη σοδειά
από τα πέλαγα του κόσμου
Με τις αιχμές της ίριδας
χαράζουν τη σιωπή
ραγίζουν, σπάνε τους κρυμμένους φθόγγους