Οι ιστορίες που σας αφηγούμαι είναι νούφαρα
Που, χωρίς ρίζες, ταξιδεύουν.

Θα τις τραγουδήσω και σ'άλλους πιο κάτω.

Γι αυτό δεχτείτε κάθε τι που ακούτε
Σαν τη φόδρα της τραγικής ειρωνείας:
Ξέρω αυτό που δεν ξέρετε
Αλλ’ αφορά κι εσάς κι εμένα.

Εσείς μ’ αφουγκράζεσθε, λοξά, απ’ το φεγγάρι
Να τραγουδώ για το θάνατο
Και τους ματωμένους καλπασμούς.

Αν είναι ανύπαρκτα αυτά οφείλουν κι οι άγγελοι
Να νυστάζουν-πράγμα ασύμβατο,
Οφείλουν τα δέντρα να υποκλίνονται

Κι ο ιππότης να συνεχίζει την παρτίδα ζατρικίου
Που άρχισε με τον δρεπανηφόρο.