Πρέπει κι η θάλασσα να έχει όρια:
Είναι οι εαρινές προθέσεις μας, να βρούμε
Τη λέξη και τον τόπο
Όπου η τελευταία μεταμορφώνεται
Και καταλήγει- ως φως- ν'ανθίσει.
Πρέπει και η νύχτα να’ χει μια καρδιά:
Ένα περιπλανώμενο,
Ένα περιπαθές τραγούδι,
Γεμάτο αμάν και νυχτερίδες
Που περνούν τα ανοιχτά παράθυρα
Για να δουν το είδωλό τους
Σε μελαγχολικούς καθρέφτες.
Απ’ την Ιστορία της ποίησης μου
Δε λείπουν και οι κωδωνοκρούστες:
Ο Τσιγκιτσάγκας που έφτυνε αστέρια,
Ο ΄Κώστας ο Μαμουνατζής, με το αχβαχ στο πέτο
Η Σαλοκατίνα η Β που πρότεινε τα γεροντόπαχα
Ως βασιλόπαιδος κύηση- ο Παύλος είν'ο πατέρας
Κι όλοι όσοι ζεσταίνονταν(το ξανά `παμε)
Τυλιγμένοι με το κασκόλ
Της υπέρτατης μουσικής.