Κύριε, είμαστε άνθρωποι ασήμαντοι-
Μας λείπει η παραφορά του Πέτρου
Οι πτώσεις και τα δάκρυα τα πικρά.
Στα κύματα δεν περπατήσαμε
Για να, βουλιάζοντας,
Σου πιάσουμε το χέρι.
Ούτε τολμήσαμε να γύρουμε
Στο στήθος σου,
Όπως ο Ιωάννης
Την ώρα τη φριχτή του Δείπνου.
Τίποτε δεν πήραμε
Από τους εκλεκτούς Σου.
Ούτε που θα το αντέχαμε.
Τη χάρη δώσε μας, Χριστέ
Της Χαναναίας
Που, σα σκυλάκι, χόρταινε
Από τα ψίχουλα των λόγων σου
Όσα, απρόσεκτα, ποδοπατούσαν
Οι δικοί σου.
Ή της αιμορροούσας την αιδημοσύνη
Να εγγίσουμε το κράσπεδο
Των ιματίων Σου
Για να στερέψει η πηγή
Της αμαρτίας.