Ο άνθρωπος που σ'ακολουθεί
Όπως ο, τυλιγμένος την οσμή
Της αραβικής ακακίας
Ίσκιος του μεσημεριού
Έχει το βλέμμα λυπημένου σκύλου.
Ισορροπεί την, απ’ όλα, παραίτηση
Σαν σβούρα
Στην άκρη των δακτύλων.
Μιλάει για το μυστήριο της απουσίας
Προοπτικής.
Βάζει στοιχήματα με τον εαυτό του:
"Υπάρχω, αν στρίβοντας τη γωνιά
Δω κάτι σαν ποίημα-
Ένα παιδί, να πούμε"
Ο άνθρωπος αυτός διαπερνά
Τους τοίχους και τα δευτερόλεπτα.
Καταλήγει ο ίδιος
Θεώρημα.