Πώς να ισορροπήσει η χαρά
αν δε σπιλωθεί λιγάκι
αν δε λερωθούν τα ρούχα της
πάνω στο γλέντι της
ξέφρενης ευτυχίας της

Κι ακόμη αν δεν τραφεί σαν
το μινώταυρο με
τις μικρές μαυροντυμένες κόρες

Κι όχι μόνο για το «μάτι»
μα για την α ρ μ ο ν ί α του κόσμου
για το Καλό και το Κακό

Με τρομάζει η τελειότητα
η διαρκής εναλλαγή
τελέσφορης προσδοκίας

Νιώθω τότε πως χρωστάω
σπονδή στους θεούς
Μια ελάχιστη μείωση του κοπαδιού μου
μ'ένα σφαχτάρι
στο βωμό της γήινης μηδαμινότητας
στην αλαζονεία που αυτοδιορθώνεται