«Στεφάνια πέφτουν στο κενό,

έρημα μοναχά κορμιά

χάνονται σε άλλον πειρασμό.

Στο άγνωστο γίνεται χορός, δρέποντας, δρέποντας άνθη.

Περνούνε, φεύγουν

τα χρόνια της επαγγελίας

τα τριαντάφυλλα της άμμου

τα έργα της παρανομίας.

Σβήνουν τα νιάτα,

η μαυρομάτα Μισιρλού

κι η τρομερή ιαχή

καλύτερα μίας ώρας ελεύθερη ζωή

σε άβυσσο πέφτει από βυθό…

Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν

στο δημοπρατήριο της χλωροφύλλης.

Τι μένει εδώ, τι πάει σε άλλον ουρανό

δρέποντας, δρέποντας άνθη;

Βέβηλα τα ιδανικά

συντροφιά με το εφ’ ω ετάχθη.

Κάθε μέρα μια έκτακτη πολιορκία…

ενός λεπτού «ανακωχή» λέξις τετριμμένη.

Η ύλη ολολύζει ή καγχάζει;

Ορμάει το Αδιέξοδον κι υπέροχα μας σφάζει».