Κι αυτές που αγάπησαν στα Κύθηρα
Κι αυτές που κοιλοπόνεσαν στις Θήβες
Κι αυτές που γέννησαν στα λαϊκά νοσοκομεία
μίσχο, φύλλο, ανθό και πέταλο
την άλογη
την εξαυλωμένη
την καβαλημένη φύση

τρόπαια φέρνουν ματωμένα
τρόπαια σωμάτων θεσπεσίων
τρόπαια ανθρώπων λυγισμένων
τρόπαια εραστών
τρόπαια ξένων
τρόπαια αρραβώνων ξεχασμένων


τρόπαια ανάμεσα σε βουβές λέξεις
-κρίνα ανυπότακτα
λουλούδια της κοιλιάς τους-
καθώς τα αρπάζουν οι μαίες
καθώς τα ράβουν οι γριές κεντήστρες
καθώς τα ευλογούν οι μοίρες
καθώς τα πνίγουν στα χέρια τους οι βάγιες
μαινόμενες, μαινόμενες στις παιδικές μας κούνιες

και άστρα τα παίρνουν και φεγγάρια τα τρελαίνουν…

-Μάνα μου, σκιάζομαι πολύ μην πεθαμένοι βγούνε;
-Σώπα, παιδάκι μου, οι νεκροί την πλάκα τους βαστούνε.