Δονούνται μαύρες οι σκιές των πλατανιών
συνάζοντας στις τσέπες των παιδιών
λιανά κομμάτια αστραφτερά
από άστρα κρυσταλλένια.

Μα, εμείς οι δυο
υπνοβάτες σε έναν κόσμο καταθλιπτικό
πιο μόνοι κι απροσδόκητοι
από ένα πυροτέχνημα
σε υπαίθρια γιορτή
να αναδεύουμε ψεύτικες πέρλες
απομεινάρια σημαιοστολισμών
και ασκήσεις μελαγχολικές στο πιάνο.

Δεν την αντέχω την παράσταση αυτή.

Μία λύπη πλεούμενη να χορεύει αμέριμνη
στο απέραντο σύμπαν του βάλτου
χλωμά αλογάκια ξύλινα
να δραπετεύουν στα ύψη
κι αμέτρητοι θλιμμένοι στις εξώπορτες
να περιμένουν να περάσει
η κηδεία τους.