Κάθισε
Στην άγνωστη ακτή του κρεβατιού
Άγρια φυσούσε στο μυαλό
Κρύσταλλα πάγου ο πρωινός ουρανός

Αναγνώρισε το δωμάτιο
Την κίτρινη αναλογίστηκε νύχτα
Το πλέγμα των ημερών
Την αλληλουχία των σχεδιασμών
Τη διαιώνιση των εμπειριών

Την κατάρρευση των λόγων
Την υπέρτατη θυσία των αφανών

Φυσάει άγρια στο μυαλό
Καίει των πράξεων τώρα ιστορική ενοχή

Τον παγωμένο κοιτούσε ουρανό

Πρέπει απ’ εδώ ν’ αρχίσει ξανά η παραδοχή
Η άρνηση του αέναου τίποτα.