Την παγερή τούτη άνοιξη
λέω να μαζέψω τα υπάρχοντά μου.

Θα τυλίξω
στο μεγάλο μαύρο μαντίλι
τους ξεθωριασμένους καλοκαιρινούς ήλιους
θαλασσινές ανεμώνες
και τις τελευταίες πευκοβελόνες
από τα μαλλιά σου.
Θα τυλίξω τα φαγωμένο δέρμα
από τις παλιές μας χειραψίες,
τα κίτρινα γάντια
με την κηλίδα μελάνης στο δείκτη.

Την παγερή τούτη άνοιξη
στη μέση του δωματίου
θ’ ανάψω μια φωτιά
με τα παλιά σου γράμματα.
Μια φωτιά
για όλες τις παγωμένες
εποχές που με κατακλύζουν.

Την τελευταία τούτη εαρινή ισημερία.