Σ’ ένα χάρτινο καραβάκι

χώρεσα όλη μου την αγάπη για σένα.

Ύστερα ζωγράφισα τον ήλιο, τον ουρανό και τη θάλασσα,

έδιωξα τη βροχή με τα χρώματα του ουράνιου τόξου,

παρακάλεσα τα σύννεφα και τον αέρα

να ταξιδέψουν γλυκά το καραβάκι μου σε σένα.

Ο αέρας διέκρινε τον πόθο μου και τη λαχτάρα

γι αυτό δέχτηκε χωρίς ανταλλάγματα να κάνει το όνειρο να ζήσει

και το καραβάκι ταξίδευε μέρες πολλές σε μπλε θάλασσες.

Ήταν χαρούμενο που θα αντάμωνε τη χαρά.

Ήταν κουρασμένο και ταλαιπωρημένο από τους ωκεανούς

μα δεν το ένοιαζε και έπλεε σκεφτόμενο μόνο τη χαρά.

Ώσπου μια μέρα είδε τη στεριά που ζούσε η χαρά του.

Η καρδούλα του χτύπησε δυνατά σαν ταμπούρλο παιδιού

και η ψυχούλα του φτερούγισε αισθαντικά σαν του πουλιού,

η λαχτάρα του το έκανε να τρέξει σαν ποδήλατο χωρίς φρένα,

το χαμόγελό του έλαμψε σαν δέκα ευτυχισμένοι ήλιοι μαζί,

το φως του πλημμύρισε όλα τα σύμπαντα του κόσμου.

Είδε τότε τη χαρά του να φεύγει από αυτή τη στεριά με άλλο καραβάκι.

Ένα μικρό καυτό δάκρυ όλο πόνο έπεσε στη θάλασσα,

μα δε δίστασε και φώναξε με όλη τη δύναμη της καρδούλας του,

«χαρά γύρνα πίσω στο χάρτινο καραβάκι της αγάπης»

εκείνη, όμως, δεν άκουσε τίποτα και έφυγε χωρίς καν να το κοιτάξει.

Το χάρτινο καραβάκι της χαράς έγινε το χάρτινο καραβάκι της λύπης.