Κανείς δε μας επισκέπτεται πια

Κρεμασμένο φθινόπωρο
Κίτρινα δάχτυλα στη στάση της χειραψίας

Απ’ το παράθυρο της νύχτας
Κατεβαίνουν οι σκιές γεμάτες παρελθόντα
Γκρίζες γυναίκες ξεκαρφώνουν τη σιωπή
Κι έπειτα χώνονται ξανά
Μες στα βαλσαμωμένα τους ονόματα
Στη συσπείρωση της διάρκειας

Δύσκολη εποχή
Στην οροφή του νερού
Μονάχο του ένα μαδημένο πρόσωπο
Ανάμεσα στα διαστήματα των νουφάρων
Ασπάζεται τη διαύγεια που χαράζει το μέτωπο
Το φιλέρημο τρέμισμα των χειλιών
Κι ανακαλύπτει τη μόνη ζωντανή του σχέση

Κανείς δε μας επισκέπτεται πια