Πριν αυτοαξιωθώ στην σιωπή,
να απλώσω
-εσάρπα-
τον λαβύρινθό μου στο στήθος σου,
να ξυπνήσει από νάρκη,
ακούγοντας ξανά
το λογαριθμικό της τρέξιμο,
ακρότητες του πόνου, της ηδονής, της αγάπης
και τις άπληστες παλίρροιες του αιώνιου κυματισμού της.
Πριν την αυγή,
να χυθώ επάνω σου
να ακούσω την πιο εύηχη συμφωνική ουράνιων σωμάτων.
Τους χτύπους της καρδιάς σου.