Πότε έφυγες;
Χτες ακόμη σκάλιζες με τα μάτια σου τον ουρανό
Φύτευες νέα άστρα
άνθη αναρριχώμενα
που σαν ατίθασα μαλλιά ξέφευγαν απ’ το κεφάλι αγγέλων
κι έπεφταν ίδια με ταξίδι Ραπουνζέλ
κάτω από το μπαλκόνι του κόσμου
Να ανέβει, έλεγες,
τρελά ερωτευμένος ο νέος καιρός
να σε φιλήσει απρόσμενα στη σκέψη
Πότε έφυγες και δεν ειδοποίησες;
Ο καφές άχνιζε ακόμα στο τραπέζι
και τα πουλιά πηγαινοέρχονταν
να φτιάξουν τη φωλιά
για έναν Αύγουστο ακόμα
Τουλάχιστον να έδινες την απαραίτητη
ενός μηνός προειδοποίηση
Να `χω τριάντα μέρες αργύρια
να εξαγοράσω τον προδότη χρόνο