Το φεγγάρι, σαν το φίδι,
άλλαξε το δέρμα του χτες βράδυ.
Χωρίς δέρμα, έλαμπε ακόμα πιο πολύ.
Ήταν σαν φάρος που σημάδευε
τη σκοτεινή βραχώδη ακτή
και διέσωζε τις μικρές βάρκες.

Το φως του έμοιαζε με ένα κερί
αφημένο στο παράθυρο
για το παιδί που περιπλανιέται ως τώρα
-χρόνια πέρασαν κι ακόμα να επιστρέψει.
Η λάμψη του, μια προσευχή στο πρόσωπο της γης.
Το δέρμα του, στα πόδια μας.

Ένα φως στα ανθρώπινα πρόσωπα μας.
Ένα φως για τα ανθρώπινα πρόσωπά μας.