Σου φέρνω την άβολή μου ακοή καμένη
Πήρε φωτιά το κέρινο ομοίωμα που είχα στ´ αυτιά μου
καλπασμό
Ριζώθηκε στη μνήμη το κροταλίσιο πέταλο σου
Στάχτη
Μιλούσες και με έλιωνε η φωνή σου
σαν να άκουγα την πιο συνηθισμένη λέξη,
Αντίο.
Κάθε πρωί
στο μπαλκόνι της μόνης προσήλωσης
Η ψυχή ακροάται Βαβυλώνες