Τα ημερολόγια θα θρηνούσαν
(χωρίς εξάρσεις υποθέτω)
την ταπεινή τους ήττα
Οι παλίρροιες θα ξεμπέρδευαν
μια και καλή
με την άχαρη περιοδικότητα
χωρίς αιδώ θα ξεφάντωναν

Η περίοδος των κοριτσιών
αποσυντονισμένη
τυραννικά απρόβλεπτη
έρμαια ηρωικά
των ορμονών τους
θα τις καθιστούσε.

Και τ’ άσπρα, τ’ απαλά
τα γλυκοτραγουδισμένα
στήθια των γυναικών
άδοξα θα γερνούσαν.

Οι ναυτικοί στις θάλασσες
θα έμεναν για χρόνια
πασχίζοντας να επισκευάσουν
τις μαγικές πυξίδες
με το απορημένο
βλέμμα τους
προς
τα πουλιά τ’ αποδημητικά
του ουρανού
το φτερωτό εκκρεμές
μπρος –πίσω
φυγή- επιστροφή
χωρίς σταματημό.

Αλίμονο, οι λυκάνθρωποι
μια δεύτερη ευκαιρία
αδίστακτα θ’ αρπάζανε
κι όλα τα φεγγαροποιήματα
λειψά θα ήταν πλέον.

Όμως εμένα καθόλου
δε θα μ’ ένοιαζε
αφού
η αγάπη σου
τρυφερή μεταβλητή
της πρόσθεσης
του πολλαπλασιασμού
έχει διπλασιάσει
την ασημένια σιγαλιά
που ακούω
απ’ το φεγγάρι μου…