Μισό ποτήρι νερό
Άφησες στη μέση της θάλασσας
Και με τρόμαξες
Γιατί ήμουν μαθημένος
Στην απεραντοσύνη της.
Ακολουθώντας όμως
Τα μονοπάτια των ματιών σου
Έφτασα σε μια πόρτα παλιά
Που ήταν με καθρέφτες σκεπασμένη.
Την άνοιξα
Και τότε αντίκρισα το φοίνικα
Ν’ αργοκουνάει λυπημένα τα κλαδιά του.
Ήταν όμως γυρτά
Θες απ’ τη σκόνη
Που `χε για χρόνια μαζευτεί
Θες γιατί ήταν από πάντοτε έτσι
Μα ποτέ δεν το είχα προσέξει.
Ήταν όμως η πρώτη φορά
Που η μυρωδιά τους ξέπλενε τ’ ακρόφυλλα.