Αδιαφιλονίκητα, η Άνοιξη αυτοκτονεί τις νύχτες,
Πριν μπούμε στις στοές των ανοιξανταρίων
Κι ο άγγελός μας, μάς κρεμάσει όνειρα ακριβά,
Στις άκρες των βλεφάρων,
Αργά ν'ανοίγουν
Όπως στα πεζοδρόμια τα νυχτολούλουδα,
Λίγο πριν μας τραβήξει ο ύπνος το σεντόνι
(Θάλασσα που σκεπάζει αστερίες και κοχύλια).

Χάνεται η Άνοιξη, με τ'άστρα που μυρίζουν νεραντζάνθι,
Και των παιδιών απομένουν τα νυχτερινά τραγούδια
Στου φεγγαριού κρεμάμενα τις άκρες.

Η Άνοιξη κάθε πρωί ανασταίνεται
Με το φως το μεθυσμένο
Κι ένα γιορντάνι φοράει από τιτιβίσματα.