Ζεις στερημένος από την ηδονή της αμαρτίας.
Του πάθους, του άνομου.

Στην κρύα, επίπεδη καθημερινότητά σου
μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι.

Σημάδι ότι είσαι ζωντανός.

Ήθελες να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα
πριν γείρεις απ’ τα χρόνια

όπως οι ήρωες στα μυθιστορήματα

όπως οι μελαγχολικές αέρινες γυναίκες
στο σινεμά.

Ήθελες τόσο να γίνεις ένας αθώος-ένοχος.

Να ψιθυρίζεις δήθεν συντετριμμένος

«Λυπάμαι τόσο,
δεν έπρεπε,
ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις μου ...»

Να λυπάσαι τον εαυτό σου;

Όχι.

Να πανηγυρίζεις τον εαυτό σου.

Ήθελες ν’ αποκτήσεις
ένα μπλε σημάδι στο λαιμό

ίχνος από ένα «λάθος«
που ποτέ δε διαπράχτηκε.

Δαγκωματιά ενός ενείπωτου πόθου

ενός σπασμού

μιας δόσης από ένα μικρό θάνατο.
Ήθελες ...

«Ήταν ωραίο όσο κράτησε».
«Παρακαλώ ... τους τίτλους τέλους...»